Ekstrakty i maceraty roślinne

1. Ekstrakt z kłącza kurkumy (INITIUM, AdVitam)

Rys. 1 kurkuma
Ostryż długi (Curcuma longa L.) jest byliną należącą do rodziny imbirowatych wykorzystywaną, jako charakterystyczna przyprawa w kuchni azjatyckiej, a w szczególności indyjskiej. Struktura głównego składnika kurkumy – kurkuminy została określona po raz pierwszy w 1910 r. przez zespół polskich chemików. Stanowi jeden z podstawowych składników curry charakterystycznej przyprawy i określanej tym mianem potrawy kuchni hinduskiej (Jurenka, 2009).

1.1 Substancje aktywne

W chwili obecnej znanych jest ponad 230 składników kurkumy. Pod względem chemicznym najwięcej jest związków fenolowych i terpenoidów. Kurkuminoidy zlokalizowane są głównie w kłączu ostryżu, podczas gdy z liści i kwiatów izolowane są monoterpeny. Skład chemiczny kurkumy uzależniony jest od wielu czynników w tym od: odmiany, zabiegów agrotechnicznych, lokalizacji geograficznej uprawy czy od metod izolacji jakie zastosowano, co w konsekwencji powoduje zróżnicowanie dostępnych w obrocie detalicznym produktów. Niezależnie od powyższych czynników jakość produktów przetwarzania ostryżu weryfikowana jest na podstawie zawartości: kurkuminy (2 grupy metoksylowe), demetoksykurkuminy (pozbawiona jednej grupy –OCH3; miejsce cięcia 1) i bisdemetoksykurkuminy (pozbawiona 2 grup –OCH3; miejsce cięcia 1 i 2) (rys. 2.3) (Li i wsp. 2011; Revathy i wsp. 2011).

Rysunek 2 Struktura kurkuminy1

1.2 Działanie i zastosowanie

Ekstrakty z Curcuma longa bogatych w kurkuminoidy i polifenole wykazują bardzo silne działanie przeciwutleniające, przeciwzapalne oraz przeciwnowotworowe. Kurkuminoidy ponadto wykazują właściwości chemo- i radiouczulające, co jest niezwykle istotne podczas leczenia chemoterapeutycznego i radioterapeutycznego pacjentów onkologicznych (Margină i wsp.2015; Patil, 2015; Vahid et al, 2015).
Kurkuminoidy skutecznie wygaszają syntezę prozapalnych cytokin, które odgrywają kluczową rolę w patogenezie cukrzycy. Pierwsze doniesienia dotyczące hipoglikemizującym właściwościom ekstraktów z Curcuma longa pojawiały się już pod koniec lat 70 ubiegłego wieku, wykazano, że pozwalają one obniżyć poziom glukozy zarówno we krwi jak i w moczu (Ghosh i wsp.2015).
Kurkuminoidy w połączeniu z ekstraktami z imbiru wykazują lepsze działanie terapeutyczne w redukowaniu stężenia cukru i lipidów we krwi (Madkor i wsp. 2011)
Izolowany z drzewa Garcinia indica garcinol wykazuje bardzo silne oddziaływanie synergistyczne z kurkuminoidami. Wykazano 2-10 krotnie wyższy poziom apoptozy komórek raka trzustki po zastosowaniu mieszaniny tych związków
w porównaniu do stosowania każdego związku z osobna (Parasramka i Gupta 2012).

2. Ekstrakt z korzenia eleuterokoka (INITIUM)

Rys. 1 korzenia eleuterokoka
Eleuterokok kolczasty (Eleutherococcus senticosus Maxim.) – krzew szeroko rozpowszechniony w regionach północno-wschodniej Azji (Chiny, Korea i Japonia) i Syberii z rodziny araliowatych. Preparaty dostępne na rynku suplementów diety zazwyczaj można spotkać pod nazwą żeń-szeń syberyjski (B.-B. Li et al., 2017).

2.1 Substancje aktywne

Korzenie zawierają lignany (fitoestrogeny). Syringaresinol inhibujący Helicobacter pylori, syringininę będącą czynnikiem hepaprotekcyjnym. Ponadto zawierają kwercetynę, i rutynę oraz kwas chlorogenowy i pochodne kwasu kawowego(Ari, Topi, Sampo, Terttu, & Jorma, 2002).

2.2 Działanie i zastosowanie

Żeń-szeń syberyjski od dawna stosowany jest w tradycyjnej medycynie wschodniej Azji. Udowodniono jego multifunkcjonalne właściwości m.in. przeciw zmęczeniowe, antystresowe oraz wzmacniające odporność (Ruhsam & Hollingsworth, 2018). Związki zawarte w żeń-szeniu syberyjskim inhibują enzymy acylotransferazę – DGAT) odpowiedzialną za estryfikację kwasów tłuszczowych w diglicerydach. Skutkuje to inhibicję syntezy i cyrkulacja trójglicerydów co w konsekwencji działa kardioprotekcyjnie. Ogranicza gromadzenie lipidów w sercu osób z dietą wysokotłuszczową (Roe, Handzlik, Li, & Tian, 2018; Zhai et al., 2017). Wykazuje efekt synergistyczny z tarczyca bajkalską redukując poziom prozapalnych interleukin w komórkach nosowych (N. Zhang, Van Crombruggen, Holtappels, & Bachert, 2012). W modelu zwierzęcym ekstrakt z eleuterokoka zwiększał aktywność enzymów przeciwutleniających o kilkanaście procent, a katalazy nawet o ok. 35% (Hong, Cha, & Rhee, 2009)

3. Ekstrakt z korzenia żeń-szenia (INITIUM)

Rys. 1 Zeń-szeń
Żeń-szeń (Panax ginseng) to bylina z rodziny araliowatych. W chwili obecnej ze względu na intensywna eksplorację w stanie dzikim występuje już tylko na nielicznych stanowiskach w Rosji i Chinach. Jest rośliną używaną w tradycyjnej medycynie chińskiej o potencjalnym szerokim zakresie celów profilaktycznych (Jong-Hoon Kim, 2018).

3.1 Substancje aktywne

Żeń-szeń zawiera wiele aktywnych składników – ginsenozydów. Pod względem chemicznym to saponiny triterpenowe, które są unikalne dla gatunków żeń-szenia. W chwili obecnej zidentyfikowano ponad 200 ginsenozydów. Flawonoidy to głównie kemferol i jego pochodne: 3-O-glukogalaktozyd kemferolu oraz 3-O-galaktozyd kemferolu (Hong et al., 2009; Jong-Hoon Kim, 2018)

3.2 Działanie i zastosowanie

Ginsenozydy wywołują poprawę wydajności i pozwalają na szybszą regenerację organizmu. Ginsenozydy (Rg1) z żeń-szenia wykazują działanie przeciwcukrzycowe, powodują zmniejszenie stężenia glukozy na czczo i do 2-godzinne po posiłku (J. Li, Zhang, Han, & Piao, 2018). W badaniach in vitro polisacharydy z żeń-szenia wykazywały działanie przeciwnowotworowe na komórki raka pęcherza moczowego.

Stosowany jest adiuwant chemioterapeutyczny, istnieją znaczne dowody z badań in vitro korzyści z stosowania żeń-szenia w zwiększaniu aktywności przeciwnowotworowej(Chen et al., 2014; WANG, ANDERSON, DU, HE, & YUAN, 2016) Połączenie Ginkgo biloba z żeń-szeniem istotnie poprawia wskaźniki jakości pamięci w tym pamięci roboczej i długoterminowej (Wesnes, Ward, McGinty, & Petrini, 2000).

4. Ekstrakt z witanii ospałej (INITIUM)

Rys. 1 Witania ospała
Witania ospała (Withania somnifera L.) czasami nazywana żeń-szeniem indyjskim, to wieloletni krzew o wysokości do 1 m z rodziny solanaceae – psiankowatych. Powszechnie stosowane, jako lek ziołowy w medycynie ajurwedyjskiej. Zazwyczaj do sporządzania ekstraktów wykorzystywany jest korzeń (Sood, Mehrotra, Dhawan, & Sandhir, 2018)

4.1 Substancje aktywne

Z witanii ospałej izolowane jest białko będące inhibitorem hialuronidazy. Enzym ten niszczy integralność pozakomórkowej matrycy tkanek. W Indiach ekstrakt ten stosowany był, jako antidotum na ukąszenie kobry, w której jadzie znajduje się hialuronidaza. Ponadto szereg patogennych bakterii Gram-dodatnich wytwarza hialuronidazy za pośrednictwem, której inicjują infekcje na powierzchni skóry lub błony śluzowej (Machiah, Girish, & Gowda, 2006). Witaferyna A izolowana z witani i innych psiankowatych charakteryzuje się właściwościami kardioprotekcyjnymi, przeciwzapalnymi, a także zapobiega angiogenezie w procesach rakotwórczych Ponadto w żeń-szeniu indyjskim występują fitosterole, flawonoidy oraz kumaryny (Kalra & Kaushik, 2017)

4.2 Działanie i zastosowanie

Składniki aktywne witanii uruchamiają komórki układu immunologicznego, limfocyty i fagocyty, które pomagają kontrolować skutki stresu i działać adaptogennie. Ponadto stosowana jest, jako środek przeciwzapalny i do leczenia stanów zapalnych (Srivastava et al., 2018). Witanoloidy zwiększają peroksydazę glutationową, dysmutazę ponadtlenkową i katalazę w korze czołowej przez co wywierają silne działanie neuroprotekcyjne (Grace Nirmala, Evangeline Celsia, Swaminathan, Narendhirakannan, & Chatterjee, 2018). Wodne ekstrakty z witanii chronią prawidłowe komórki przed cytotoksycznym działaniem promieniowania jonizującego, co pozwala na niwelowanie skutków radioterapii (Hamman, Chinhengo, Serafin, Sewram, & Akudugu, 2018)

5. Ekstrakt z zielonej herbaty (INITIUM)

Rys 1. Zielona herbata
Zielona herbata jest spożywana na całym świecie, szczególnie w krajach azjatyckich. Za konsumpcją zielonej herbaty z liści Camellia sinensis przemawia jej wiele efektów prozdrowotnych. Napary z zielonej herbaty wykazują m.in. aktywność kardioprotekcyjną, neuroprotekcyjna, przeciwcukrzycową, a także przeciwnowotworową. Ponadto pozwala chronić wątrobę i wywiera korzystny wpływ na naczynia krwionośne. Liście Camellia Sinensis używana są do przygotowywania herbat białych, zielonych, oolong i czarnych (Xu et al., 2018).

5.1 Substancje aktywne

Główną grupą składników biologicznie aktywnych w zielonej herbacie są katechiny: 3-galusan epigallokatechiny (EGCG), epi-gallokatechina (EGC), galusan epikatechiny (ECG) i epikatechina (EC). Chociaż wszystkie katechiny mają podobne właściwości, EGCG wydaje się być najsilniejszy w odniesieniu do wielu z nich. Galusan epigallokatechiny jest bardzo silnym przeciwutleniaczem silniejszym niż witamina C i witamina E odpowiednio o 100 i 25 razy (Khan & Mukhtar, 2007)

5.2 Działanie i zastosowanie

Kombinacja EGCG z kurkuminą indukuje apoptozę m.in. nowotworów sutka i płuc. Jednocześnie wykazano addytywne wchłanianie EGCG w połączeniu z kwercetyną w leczeniu raka prostaty. Kombinacja EGCG z EPA wykazuje zdolność do indukowania apoptozy raka okrężnicy i odbytnicy, a w połączeniu z ekstraktami z imbiru apoptozę w komórkach glejaka (Rady, Mohamed, Rady, Siddiqui, & Mukhtar, 2018). Katechiny z zielonej herbaty wykazują synergizm z kapsaicyną i innymi waniloidami profilaktyce raka. Jedno z badań wykazało, że stosunek katechiny: waniloidu w stosunku 25: 1 zwiększył 100-krotnie zdolność zabijania komórek (Morré & Morré, 2010). Spożycie zielonej herbaty zwiększa rozszerzenie naczyń krwionośnych prawdopodobnie poprzez stymulowanie produkcji tlenku azotu co w konsekwencji poprawia krążenie oraz dostarczanie tlenu i składników odżywczych do mięśnia sercowego (Sanlier, Gokcen, & Altuğ, 2018). Katechiny zielonej herbaty są silnymi inhibitorami enzymu epoksydazy skwalenu, enzymu ograniczającego szybkość przekształcania skwalenu w cholesterol (Abe et al., 2000).

6. Luteina (INITIUM)

Rys 1. Kwiat nagietka
Karotenoidy stanowią ważną klasę szeroko rozpowszechnionych barwników odpowiedzialnych za zabarwienie wielu owoców i warzywa. Luteina występuje powszechnie w warzywach liściastych (szpinak, jarmuż), dyni, kukurydzy. Jednakże jednym z głównych źródeł pozyskiwania luteiny na skalę przemysłową są płatki nagietka (Tagetes erecta L.). Luteina to dihydroksykarotenoid (ksantofil) i w związku z tym, że ma jedną grupę hydroksylową w każdym pierścieniu jonowym może być estryfikowana kwasami tłuszczowymi (mono- i diacylowane pochodne).
Suplementacja luteiny chroni przed rozwojem miażdżycy, zwyrodnieniem plamki żółtej (AMD) i zaćmy (Pal & Bhattacharjee, 2018). Luteina, zeaksantyna gromadzone są w plamce oka gdzie działają, jako wysokoenergetyczny filtr światła niebieskiego (λ – 460 nm) co pozwala chronić podstawowe komórki siatkówki (Madhavan, Chandrasekharan, Priya, & Godavarthi, 2018).

 

 

 

7. Macerat z kory berberysu (AdVitam)

Rys 1. Berberys
Berberys (Berberis L.) to rodzaj zimozielonych krzewów liściastych o wysokości do 5 m występujących w umiarkowanych i subtropikalnych regionach świata. Głównym składnikiem aktywnym jest berberyna, jest to związek, który pod względem chemicznym należy do grupy alkaloidów (Özgen, Saraçoğlu, & Geçer, 2012).

7.1 Substancje aktywne

Berberyna znana jest, jako alkaloid izochinolinowy (2,3-metylenodioksy-9,10-dimetoksy-protoberberyna). Ponadto w korze oznaczany jest kwas benzoesowy, cytrynowy i jabłkowy oraz berberamina i inne związki biologicznie aktywne (Mori-Quiroz, Hedrick, De Los Santos, & Clift, 2018)

7.2 Działanie i zastosowanie

Wykazano skuteczność ekstraktów z kory berberysu przeciwko różnym szczepom bakterii takim jak: cholera, shigella i salmonella. Ekstrakty wykazują skuteczność w zwalczaniu takich pierwotniaków jak: Giardia lamblia, Trichomonas vaginalis. Ekstrakty wykazują wyższą skuteczność w porównaniu z czystą berberyną, co sugeruje synergistyczne lub addytywne działanie z pozostałymi związkami. Berberyna była stosowana w Ajurwedzie i tradycyjnej medycynie chińskiej, jako środek przeciwbakteryjny, przeciw pierwotniakowy i przeciwbiegunkowy. (Ebrahimi, Chavoushpour, Mahzoonieh, & Lotfalian, 2016)
Ekstrakty z kory berberysu w medycynie tradycyjnej były stosowane w różnych chorobach serca, w tym w nadciśnieniu i arytmii. Kilka studiów farmakologicznych wskazało na wpływ na układ sercowo-naczyniowy berberyny w tym na polepszenie odporności serca wynikającej z obniżenia obwodowego oporu naczyniowego i ciśnienia krwi (Imanshahidi & Hosseinzadeh, 2008)

8. Macerat z korzeni i kłączy ruszczyka kolczastego (CorCordium)

Rys 1. Ruszczyk
Myszopłoch kolczasty, ruszczyk kolczasty (Ruscus aculeatus L.) – gatunek zimozielonej rośliny z rodziny szparagowatych (Asparagaceae). Pochodzi z basenu Morza Śródziemnego i Czarnego, lecz został rozprzestrzeniona w inne regiony jako roślina ogrodowa (Winarto, 2017).

8.1 Substancje aktywne

Kłącze ruszczyka zawiera ruskogeninę (~0,1% w kłączu, ~0,02% w korzeniu) substancję, która podobnie do rutyny uszczelnia nasze naczynia krwionośne. Ponadto zawiera neoruskogeninę (~0,2% w kłączu, ~0,05% w korzeniu), eskulinę (glikozyd kumarynowy) oraz saponiny, związki fenolowe i fitosterole (β-sitosterol) (Masullo, Pizza, & Piacente, 2016).

8.2 Działanie i zastosowanie

Ekstrakty z ruszczyka mogą pomóc w niedociśnieniu ortostatycznym (hipotonii). Pomaga zapobiegać gromadzeniu się krwi w kończynach dolnych (Redman, 2000).
Suplementacja wyciągiem z ruszczyka (75 mg/dzień) przez trzy miesiące pozwala na znaczące zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo (~10%) w porównaniu do wartości wyjściowej u chorych na cukrzycę typu II. Ponadto u osób chorych na cukrzycę z retinopatią suplementacja ekstraktami z ruszczyka pozwala na zahamowanie postępów chroby (Archimowicz-Cyryłowska, Adamek, Droździk, Samochowiec, & Wójcicki, 2018)
Saponiny spirostanolowe i eskulina z ruszczyka mogą być skuteczną bronią w walce przeciwko przewlekłym chorobom żylnym (Barbič et al., 2013).
9 Macerat z liści rozmarynu AdVitam

Rys. 1 Rozmaryn
Rozmaryn (Rosmarinus officinalis) to wieloletnia roślina zielarska z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae) z przypominającymi igły liśćmi, która wywodzi się z basenu Morza Śródziemnego. Roślina ta, powszechnie stosowana w tak zwanej diecie śródziemnomorskiej do kształtowania cech organoleptycznych żywności. Jednak rozmaryn jest również stosowany w tradycyjnej medycynie ludowej do leczenia wielu zaburzeń zdrowotnych (Sánchez-Camargo & Herrero, 2017).

9.1 Substancje aktywne

Głównymi związkami kształtującymi bioaktywności są polifenole (kwasy fenolowe i diterpeny fenolowe). Jednocześnie kwas rozmarynowy, kwas karnozowy i karnozolu to główne składniki aktywne ekstraktów rozmarynowych. Składniki olejku eterycznego (1-8-cyneol 6÷40%, kamfora 18÷30%, α-pinen 9÷15%) odpowiedzialne są za kształtowanie aktywności przeciwutleniających i przeciwdrobnoustrojowych (Moore, Yousef, & Tsiani, 2016).

9.2 Działanie i zastosowanie

Zastosowanie ekstraktów z rozmarynu może niwelować przewlekły stan zapalny wywołany cytokinami (TNF-α, interleukiną 6 (IL-6)) który może prowadzić wzrostu do insulinooporności (Hassani, Shirani, & Hosseinzadeh, 2016). Ekstrakty z rozmarynu wykazują działanie przeciwdepresyjne. Wykazano, że kwas karnozowy ma działanie neuroprotekcyjne. Składniki olejku eterycznego wzmacniają funkcje poznawcze mózgu i pamięć (Habtemariam, 2016).

10. Macerat z mirry (AdVitam)

Rys. 1 Mirra
Mirra (Commiphora molmol/mirra) to naturalna guma/żywica wyekstrahowana z drzew i krzewów należących do rodzaju balsamowiec (Commiphora). Mirra używana jest, jako dodatek do perfum, kadzideł i lekarstw. Mirra pochodzi z Arabii Saudyjskiej, Omanu, Jemenu, Somalii, Erytrei i wschodniej Etiopii (Al Alamoudi & Salem, 2018).

10.1 Substancje aktywne

Mirra zawierają ok. 2-8% olejków lotnych, terpenoidy (kuminaldehyd), seskwiterpeny (Alm-Eldeen, El-Naggar, El-Boray, Elgebaly, & Osman, 2016)

10.2 Działanie i zastosowanie

Ekstrakt z mirry w leczeniu schistosomatozy (choroby pasożytniczej) w dawce 10 mg / kg masy ciała przez 3 dni pozwolił na wyleczenie 91,7% przypadków (Bone & Mills, 2013). Mirra ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Żywica z mirry ma korzystne działanie terapeutyczne i była stosowana w historii w leczeniu różnych chorób. Niedawno odkryto, że mirra osłabia hepatokarcynogenezę (nowotwór wątroby) i hiperamonemię (podwyższony poziom amoniaku we krwi) (Mahmoud et al., 2018).

11. Macerat z nasion guarany (CorCordium)

Rys 1. Guarana
Paulinia guarana (Paullinia cupana) to roślina z rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae) powszechnie znana, jako guarana. Sproszkowane nasiona guarany stosowane są w tradycyjnej medycynie amazońskiej, jako środek pobudzający. To rodzaj „udomowionej” amazońskiej winorośli uprawianej ze względu na owoce bogate w kofeinę. W ciągu ostatnich dwóch dekad guarana stała się kluczowym dodatkiem (do 50% wykorzystania) różnych napojów sportowych i energetycznych, a także mikstur, które rzekomo zwiększają libido. Przez pewien czas wysoka zawartość kofeiny w guarana była uważana za szkodę z powodu problemów zdrowotnych związanych z nadmiernym spożyciem napojów bogatych w kofeinę (Silva, Sampaio, Freitas, & Torres, 2018).

11.1 Substancje aktywne

Owoce zawierają nawet do 7,0% kofeiny w suchej masie, teobrominę i teofilinę. Zawartość kofeiny w guaranie jest wyższa niż w czarnej herbacie (do 3%) i nasionach kawy (~1,2%). Ponadto zawiera garbniki, katechinę i epikatechinę (~0,4%) łącznie w suchej masie. Nasiona zawierają do 6% błonnika w tym pektyny i ksylany. (Heckman, Weil, & De Mejia, 2010; Smith & Atroch, 2010).

11.2 Działanie i zastosowanie

Działanie antyoksydacyjne guarany są skorelowane z zawartością procyjanidyny, katechiny i garbników. Stwierdzono, że guarana w dawce 30 mg / kg masy ciała w modelu zwierzęcym sugerują, że może istnieć kognitywny aspekt wzmacniający guarany, który jest niezależny od zawartości kofeiny (Pomportes, Brisswalter, Casini, Hays, & Davranche, 2017)
Osoby starsze, które zwykle spożywają produkty guarany mają niższy całkowity poziom cholesterolu i frakcji LDL niż osoby w analogicznym wieku, które nie zużywają guarany; co jest związane z aktywnością przeciwutleniającą polifenoli (Portella et al., 2013).
Guarana (100 mg/dzień) u osób po chemioterapii raka sutka była w stanie zmniejszyć zmęczenie bez negatywnego wpływu, na jakość snu (de Oliveira Campos et al., 2011)

12. Macerat z owoców głogu (CorCordium)

Rys 1. Głóg
Głóg (Crataegus L.) to rodzina krzewów i drzew z rodziny różowatych (Rosaceae). Głóg pochodzi z umiarkowanych regionów półkuli północnej Europy, Azji i Ameryki Północnej. Ze względu na hybrydyzację wyróżniono ponad 1000 gatunków głogów (Caliskan, 2015).

12.1 Substancje aktywne

Główne związki w głogu (liście, kwiaty, owoce) to flawonoidy (katechina, kwercetyna, rutyna), saponiny triterpenowe (kwas ursolowy – stanowią około 90% pentacyklicznego triterpenu który zawiera aż sześć grup hydroksylowych), organiczne kwasy (kwas kawowy, kwas chlorogenowy) i aminy (acetylocholina, β-fenetyloamina, tyramina)(Barceloux, 2008).

12.2 Działanie i zastosowanie

W ostatnich dekadach głóg zyskał większą uwagę ze względu na jego potencjał w leczeniu chorób układu krążenia, szczególnie hiperlipidemii i miażdżycy tętnic. Oligosacharyd pektyny głogowej hamują przyrost masy ciała, zmniejszają trójglicerydów w surowicy. Wodny ekstrakt z głogu (głównymi składnikami były kwas chlorogenowy, Procyjanidyny, epikatechina, rutyna, i izokwercetyna) hamuje progresję miażdżycy u szczurów karmionych wysokotłuszczową paszą. Wynika to z polepszenia metabolizmu lipidów, zmniejszenie zapalne odpowiedzi cytokin (Zhao et al., 2017).
W teście leczenia wrzodów żołądka etanolowymi ekstraktami z głogu pierzastolistnego (Crataegus pinnatifida) odnotowano działanie przeciwwrzodowe po podaniu doustnym od 50 mg / kg masy ciała do 200 mg / kg masy ciała odpowiednio o 36% i 88% co w porównaniu do farmakologicznego leku było wyższe o 18% dla najwyższej dawki (Tadić et al., 2008).

13. Macerat z ziela bylicy estragon (AdVitam)

Rys. 1 Estragon
Bylica estragon (Artemisia dracunculus L.) należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). Generalnie wykorzystywane są dwie odmiany estragonu: francuski i rosyjski. Estragon jest popularną przyprawą, a jego liście wykorzystywane są w mieszankach przypraw do mięs, sałatkach, musztardach, sosach octowych (Arabhosseini, Huisman, van Boxtel, & Müller, 2007).

13.1 Substancje aktywne

Olej z estragonu zawierał głównie anetol (81,0%), β-okten (6,5%), limonen (3,0%) i eugenol (1,8%) (Lopes-Lutz, Alviano, Alviano, & Kolodziejczyk, 2008)

13.2 Działanie i zastosowanie

Oleje wykazywały działanie hamujące na wzrost bakterii i grzybów, a także wykazały odpowiednio umiarkowane aktywności przeciwutleniające (Schmidt, Ribnicky, Lipsky, & Raskin, 2007)

14. Macerat z ziela gryki (CorCordium)

Rys. 1 Gryka
Gryka (Fagopyrum esculentum) obejmuje ok. 16 gatunków roślin, w tym dwie będące roślinami uprawnymi (Fagopyrum esculentum) oraz grykę tatarską tzw. tatarkę (Fagopyrum tataricum). Mają podobne zastosowania i są sklasyfikowane, jako pseudozboża (Sharma & Jana, 2002).

14.1 Substancje aktywne

Ziele gryki jest bogate w flawonoidy, które zostały zidentyfikowane, jako silne przeciwutleniacze. Do tej pory nie było dostępnych systematycznych badań dotyczących warunków ekstrakcji substancji fenolowych z gryki. Główny związkami fenolowymi w zielu gryki są rutyna, kwas chlorogenowy i hiperozyd. Rutyna, której zawartość w zielu gryki kształtuje się na poziomie 5-8% wykazuje zdolność do absorbowania promieniowania UV i zmiata wolne rodniki (ma silne właściwości przeciwutleniające) (Hinneburg & Neubert, 2005).

14.2 Działanie i zastosowanie

Ziele gryki ze względu na wysoką zawartość rutyny znalazło zastosowanie w leczeniu objawów chorób naczyń włosowatych i żył. Ponadto ziele wykazuje zdolności do hamowania krwawień oraz wykorzystywane jest w terapii dny moczanowej. Fagopirytole zawarte w zielu gryki pochodne d-chiro-inozytolu przypuszczalnie pełnią funkcję regulacji wykorzystania insuliny i zapobiec insulinooporności. Ponadto mogą być wykorzystane w dolegliwości związanymi z zespołem policystycznych jajników (Jing et al., 2016)

15. Macerat z ziela serdecznika (CorCordium)

Rys. 1 Serdecznik
Ziele serdecznika (Leonurus cardiaca) to byliną z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Pochodzi z Azji Środkowej i południowo-wschodniej, obecnie obserwowana jest na całym świecie, głównie ze względu na zastosowanie w ziołolecznictwie. Roślina preferuje dobrze przepuszczalną glebę i częściowo zacienioną lokalizację (Uritu et al., 2018).

15.1 Substancje aktywne

Ziele serdecznika zawiera wiele związków o aktywności biologicznej: monoterpeny diterpeny, triterpeny. Ponadto w zielu oznaczane są: flawonoidy, kwasy fenolowe, olejki eteryczne, sterole oraz garbniki. Kwasy fenolowe reprezentowane są przez: kwas chlorogenowy, rozmarynowy, kawowy, p-kumarowy, p-hydroksybenzoesowy. Olejki eteryczne to głównie seskwiterpeny: germacren D, epicedrol, β-kariofylen, α-humulen i monoterpeny: α-pinen i dehydro-1,8-cineole (Ji et al., 2017).

15.2 Działanie i zastosowanie

Kwas ursolowy wykazuje silną aktywność przeciwzapalną w porównaniu do kwasu acetylosalicylowego (aspiryny) (M. S. Ali, Ibrahim, Jalil, & Choudhary, 2007). Wyciąg z ziela serdecznika a w szczególności kwas ursolowy wykazuje silne dziłanie przeciwdrobnoustrojowe w tym w kierunku S. aureus, szczepu który odpowiedzialny jest za wstępne etapy patogenezy infekcyjnego zapalenia wsierdzia (Kashyap, Tuli, & Sharma, 2016).
Serdecznik jest stosowany w medycynie tradycyjnej ze względu na jego właściwości uspokajające, hipotensyjnego i kardioprotekcyjnego. Ponadto ekstrakty z serdecznika mogą być stosowane w celu tonizowania łagodnych zaburzeń psycho-neurologicznych (Shikov, N Pozharitskaya, G Makarov, Demchenko, & V Shikh, 2011)

16. Macerat z zielonych nasion kawy (AdVitam)

Rys. 1 Kawowiec
Ekstrakt z zielonych nasion kawy pozyskiwane są z tych samych nasion, z których przygotowuje się jej odpowiedniki poddane prażeniu i fermentacji. Ekstrakt z zielonej kawy był stosowany, jako suplement odchudzający i jako składnik innych produktów odchudzających. Jego skuteczność i mechanizm działania były przedmiotem wielu kontrowersji (Onakpoya, Terry, & Ernst, 2011).

16.1 Substancje aktywne

Kwas chlorogenowy – organiczny związek chemiczny z grupy polifenoli, ester kwasu (−)-chinowego i kwasu kawowego oraz jego pochodne uważane są za główne aktywne składniki ekstraktu z zielonej kawy (do 12%) co stanowi ok. 40% wszystkich związków fenolowych. Ponadto epikatechina (22% zawartości związków fenolowych) i katechina (2%), rutyna (2%). Zawartość kofeiny może kształtować się od 3 do nawet 8% w zależności od odmiany kawy użytej do ekstrakcji (Jeszka-Skowron, Sentkowska, Pyrzyńska, & De Peña, 2016)

16.2 Działanie i zastosowanie

Zastosowanie ekstraktu z zielonej kawy (480 mg) z ~31% zawartością kwasu chlorogenowego dziennie przez 12 tygodni u mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pozwoliło na zmniejszenie ciśnienia rozkurczowego i skurczowego krwi o odpowiednio 7% i 8%. Pozytywny efekt obserwowano po czwartym tygodniu suplementacji i utrzymywały się on przez 12 tygodni po odstawieniu kuracji (Watanabe et al., 2006)
W badaniu mającym na celu określenia wpływu bezkofeinowego ekstraktu zielonej kawy dla losowo wybranych pacjentów przydzielono do spożycia 400 mg ekstraktu z zielonej kawy lub placebo dwa razy na dzień przez 8 tygodni. Obie grupy były na diecie zrównoważonej pod względem energetycznym. Po suplementacji ekstraktem skurczowe ciśnienie krwi znacząco spadło w porównaniu z grupą placebo -13.76±8.48 w porównaniu do -6.56±9.58 mmHg. W grupie spożywającej ekstrakt zmniejszenie masy ciała i BMI było prawie dwa razy większe niż w grupie placebo, jednak wyniki były bardzo rozbieżne -2.08±2,11kg (grupa spożywająca ekstrakt) w porównaniu do -0.92±1.30kg (grupa kontrolna) (Roshan, Nikpayam, Sedaghat, & Sohrab, 2018).

17. Wyciąg z korzenia różeńca górskiego (INITIUM)

Rys 1. Różeniec górski
Różeniec górski (Rhodiola rosea L.) – powszechnie występująca w północnej Europie i Rosji (w Polsce tylko w Sudetach i Karpatach) roślina z rodziny gruboszowatych. Różeniec górski ma zastosowanie w tradycyjnej medycynie, jako środek przeciw zmęczeniowy i związek adaptogenny. Różeniec jest prawdopodobnie drugim najbardziej popularnym adaptogenem po żeń-szeniu (Przybył, Wȩglarz, & Geszprych, 2008; Sheng, Wang, Zhang, & Zhang, 2013). Różeniec buł stosowany w celu zwiększenia wytrzymałości i ogólnego wigoru, a także w łagodzeniu objawów takich jak zmęczenie, depresja, infekcje i anemia u ludzi w Rosji i Europie Północnej. Na Syberii różeniec jest nadal oferowany nowożeńcom w celu zwiększenia płodności i tradycyjnie była stosowana przez Mongołów przeciwko rakowi (Lütken, Meropi-Antypa, Kemp, Hegelund, & Müller, 2017)

17.1 Substancje aktywne

Korzeń różeńca zawiera tyrosol czasami uważany za jeden z głównych bioaktywnych składników oraz jego glukozyd znany, jako salidrozyd – drugi składnik bioaktywny. Procyjanidyny stanowiące do 5% suchej masy korzenia oraz związki fenolowe, w tym kwas galusowy i kwas cynamonowy. Ponadto występują monoterpenoidy (rosiridol, rosaridin) i triterpeny (daukosterol, β-sitosterol) (Lütken et al., 2017)

17.2 Działanie i zastosowanie

Stwierdzono, że salidrozyd indukuje apoptozę w komórkach raka sutka (Hu et al., 2010). Ekstrakt wodny różeńca wykazuje działanie hamujące konwertazę angiotensyny (ACE) na poziomie około 30% co skutkuje obniżeniem ciśnienia. Salidrozyd w dawce 5-10 mg / kg w modelu zwierzęcym po uszkodzeniu nerwu kulszowego przyspiesza tempo gojenia się nerwów. Związane jest to z przeciwzapalnymi działaniami na neurony (B. Zhang, Li, Chu, Sun, & Chen, 2016). W modelu zwierzęcym dawka 50-100 mg / kg ekstraktu wodnego z różeńca przez 9 dni była w stanie zwiększyć pamięć. Dawka 50-100 mg / kg ekstraktu z różeńca jest w stanie znieść szkodliwe działanie pamięciowe hioscyny (skopolaminy) z liści bielunia dziędzierzawy (Datura stramonium) w ciągu 9 dni od doustnej suplementacji. Ponadto obserwowano również, że działanie upośledzające pamięć po wstrzyknięciu β-amyloidu zostało zahamowane po podaniu 50-75 mg / kg salidrozyd zarówno w upośledzeniu neurogenezę jak i funkcji poznawczej (Dimpfel, Schombert, & Panossian, 2018)

18. Ekstrakt z owoców aronii (INITIUM)

Rys. 1 Aronia
Aronia to gatunek roślin wytwarzających jagody z rodziny różowatych (Rosaceae). Określenie Aronia odnosi się do wielu konkretnych gatunków, takich jak Aronia arbutifolia (znana jako aronia czerwona) i Aronia Melanocarpa (aronia czarna) oraz trzeci hybrydowy gatunek Aronia prunifolia. Aronia pochodzi ze wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Krzew rośnie do 2-3 m wysokości, posiada białe kwiaty, które ostatecznie produkują małe (13 mm, 0,5-2 g) jagody. W Europie, a szczególnie w Niemczech z aronii produkowane są syropy, soki past i herbaty. Zazwyczaj mieszane są z innymi gatunkami owoców (najczęściej czarną porzeczką) ze względu na kwaśny i cierpki smak surowych jagód (Kulling & Rawel, 2008).

18.1 Substancje aktywne

Jagody aronii mają zwykle od 15 do 30% suchej masy i są dość kwaśne pH w zakresie od 3,3÷3,7. Zawartość błonnika pokarmowego kształtuje się na poziomie 0,3-0,6% (Wawer, Wolniak, & Paradowska, 2006).
Zawartość witamin: C 200 mg/l (przed pasteryzacją), B1 500 µg /l, B2 600 µg/l, B5 2200 µg/l, B6 550 µg/l, kwas foliowy 35 µg/l. Zawartość makroelementów: potas 2850 mg/l, wapń 165 mg/l, magnez 160 mg/l (Kulling & Rawel, 2008)
Antocyjany 307-631mg / 100g świeżej masy, kwas chlorogenowy 61 mg / 100 g, glikozydy kwercetyny ~ 70 mg / 100 g świeżej masy (Kulling & Rawel, 2008)

18.2 Działanie i zastosowanie

W porównaniu do innych owoców jagodowych w testach zdolności do pochłaniania reaktywnych form tlenu (ORAC) sugerują, że aronia ma większy potencjał antyoksydacyjny niż jakiekolwiek inne badane jagody. Przyjmując aktywność aronii za 100% to czarny bez ma 90% mocy, borówka ma 77% mocy, czarna porzeczka ma 35% mocy, truskawki mają 10% mocy. (Mattila, Hellström, & Törrönen, 2006; Moyer, Hummer, Finn, Frei, & Wrolstad, 2002; Wu, Gu, Prior, & McKay, 2004).
W badaniach nad wpływem ekstraktu z Aronia melanocarpa wśród osób z zespołem metabolicznym uzyskano zasadniczą poprawę parametrów krwi i enzymów. Pacjentom z zespołem metabolicznym podawano ekstrakt z aronii (3 x 100 mg / dzień) przez dwa miesiące. Cholesterol całkowity obniżył się o ponad 6%, a jego frakcja LDL niemal o 8% przy jednoczesnym wzroście zawartości frakcji HDL o 3%. Ciśnienie krwi z wyjściowego 143/87 mmHg po dwóch miesiącach stosowania ekstraktu z aronii obniżyło się do 132/82 mmHg (Broncel et al., 2010)

19. Ekstrakt z owoców cytryńca chińskiego (INITIUM)

Rys 1. Cytryniec chiński
Cytryniec chiński (Schisandra chinensis) – gatunek to drzewiasta winorośl z rodziny cytryńcowatych (Schisandraceae). Na stanowiskach naturalnych występuje głównie w Rosji (wyspy Kurylskie, południowy Sachalin) i Chinach. Sama roślina jest czasami określana, jako Chińska Magnolia (Bejeuhr, 1995)

19.1 Substancje aktywne

Głównymi substancjami bioaktywnymi cytryńca chińskiego są lignany: schizandryny i gomisyny. Owoce cytryńca zawierają schizandrynę A, B i C w ilości odpowiednio średnio 0,6%, 0,35% i 1,4% w suchej masie. Schizandrol A stanowi ~4%, a B ~ 0,5% w suchej masie. Gomisyna G w suchej masie występuje w ilości ok. 0,1% (I. S. Lee et al., 1997). W suchej masie owoce zawierają 86 ng / g melatoniny, hormonu regulującego rytmy dobowe (G. Chen et al., 2003).

19.2 Działanie i zastosowanie

Lignany cytryńca chińskiego zmniejszają indukowany stresem wzrost ALT w wątrobie (Pu et al., 2012).
W izolowanych komórkach raka wątroby stwierdzono, że α-Iso-cubebenol (320 μM) powoduje apoptozę poprzez mechanizm zależny od p53 i zmniejsza ogólną żywotność komórek do mniej niż 20% po 24 godzinach inkubacji (J. E. Kim et al., 2012).
α-Iso-cubebenol, naturalny związek wyizolowany z owoców cytryńca chińskiego silnie zwiększa wskaźnik przeżycia w sepsie. α-Iso-cubebenol znacznie zmniejsza żywotność bakterii w płynie otrzewnowym i krwi obwodowej, zwiększając produkcję anionu ponadtlenkowego. (S. K. Lee et al., 2012).

20. Ekstrakt z owoców czarnego bzu (INITIUM)

Rys. 1 czarny bez
Bez czarny (Sambucus nigra L.) to rodzaj z rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae). Powszechnie występuje na półkuli północnej w strefach umiarkowanych i subtropikalnych (Lamy, Muhire, & Annabi, 2018).

20.1 Substancje aktywne

Jadalne fioletowo-czarne owoce bzu czarnego są uważane za jedno z najbogatszych źródeł antocyjanów i związków fenolowych, które przyczyniają się do wysokiej aktywności przeciwutleniającej tych jagód. Ponadto w sokach zawarte są kwasy organiczne: jabłkowy, cytrynowy, bursztynowy i winowy (Thomas et al., 2015).

20.2 Działanie i zastosowanie

Czarny bez znany jest ze swoich właściwości antyoksydacyjnych (ok. 90% aktywności w porównaniu do aronii). W jednym z randomizowanych badań ekstrakt z czarnego bzu zmniejszył czas trwania i nasilenie przeziębienia bardziej niż placebo. W kilku próbach na ludziach wykazano złagodzenie objawów grypy (Holst, Havnen, & Nordeng, 2014; Tiralongo, Wee, & Lea, 2016; Ulbricht et al., 2014)
Jednocześnie zakres wiedzy dotyczącej bezpieczeństwa w ciąży jest niewystarczająca i sok z czarnego bzu (Sambucus nigra) nie powinien być wtedy stosowany. Nie z powodu danych wykazujących niekorzystne skutki podczas ciąży, lecz na brak dowodów na bezwzględne bezpieczeństwo (Holst et al., 2014).

21. Ekstrakt z owoców czarnych jagód (INITIUM)

Rys. 1 czarna jagoda
Czarna jagoda (Vaccinium myrtillusL.) to krzew pochodzący z północnej Europy, należąca do tej samej rodziny do borówka amerykańska (Vaccinium corymbosum) i żurawina (Vaccinium macrocarpon). Czarna jagoda często rośnie na wrzosowiskach, łąkach i wilgotnych lasach iglastych. Preferuje miarkowane nasłonecznienie i umiarkowane przepuszczalne stanowiska gruntowe. Czarna jagoda jest klasyfikowana, jako zioło klasy 1 co oznacza, że można ją bezpiecznie spożywać. Nie odnotowano żadnych działań mutagennych i nie ma cytowanych przeciwwskazań do jego stosowania (Staff, Upton, & Pharmacopoeia, 2001).

21.1 Substancje aktywne

Całkowita zawartość antocyjanów w czarnych jagodach mieści się w zakresie 300-700 mg / 100 g świeżych owoców, chociaż zakres ten jest różny w zależności od odmiany, warunków wzrostu i stopnia dojrzałości jagód. Poszczególne grupy antocjanów kształtują się w następujący sposób: delfinidyny ~ 15%; cyjanidyny ~ 8%; malwidyny ~ 5%; peonidyny ~ 2%. Ponadto jagody zawierają witaminę C, kwercetynę i katechiny w ilości odpowiednio 3 mg, 3 mg i 20 mg/100g świeżych owoców (I Erlund et al., 2003).

21.2 Działanie i zastosowanie

Antocyjany są silnymi przeciwutleniaczami, które wychwytują rodniki i chelatują jony metali (Wu et al., 2004).
Ekstrakt z czarnych jagód nie wpływał na aktywność dekarboksylazy ornityny, enzymu związanego z progresją nowotworu; ale hamował wzrost dwóch linii komórek raka sutka. Co ciekawe, wykazano, że komercyjny bogaty w antocyjaninę wyciąg z borówki hamuje wzrost komórek raka okrężnicy, ale nie wpływa na wzrost prawidłowych komórek okrężnicy, co sugeruje możliwe specyficzne działanie przeciwko komórkom nowotworowym (Lala et al., 2006).
Na całym świecie choroby sercowo-naczyniowe są główną przyczyną śmierci. Główne czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych to otyłość, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze i podwyższony poziom lipidów. Zwiększony stres oksydacyjny może również przyczynić się do tych zwyrodnień. Miażdżyca, główny czynnik leżący u podstaw horób sercowo-naczyniowych, to proces zapalny związany z procesami oksydacyjnymi i uszkodzeniem śródbłonka naczyniowego. Dlatego działanie przeciwzapalne i antyoksydacyjne antocyjanów ma znaczenie dla potencjalnego kardioprotekcyjnego działania jagody czarnej i innych jagód (Iris Erlund et al., 2008).
Jagoda czarna ma długą historię w stosowaniu w zaburzeniach wzroku i promowaniu wzroku. Przeprowadzono liczne badania wpływu jagody czarnej na różne aspekty widzenia i zaburzenia oczu, w tym zaćmę, retinopatię, zwyrodnienie plamki żółtej i widzenie w nocy. Wiele badań wykazało pozytywne efekty, w tym poprawę nieprawidłowości w siatkówce, zwiększoną oporność naczyń włosowatych, spowolnienie progresji nieprzezroczystości soczewki i krótkowzroczność oraz poprawę adaptacji ciemności. Na przykład w badaniu 50 pacjentów z łagodną starczą zaćmą stwierdzono, że 4 miesiące suplementacji antocyjanami jagodowymi i witaminą E mają 97% skuteczności w zapobieganiu postępowi katarakty (Zafra-Stone et al., 2007).

22. Sok z owoców rokitnika (INITIUM)

Rys. 1 Rokitnik
Rokitnik zwyczajny (Hippophae rhamnoides) jest niewielkim krzewem (1 – 5 m) z rodziny oliwkowatych (Elaeagnaceae) jest niewielkim krzewem (3-15 stóp wysokości), występującym od atlantyckich wybrzeży Europy przez północno-zachodnią Mongolię i północno-zachodnie Chiny. Rokitnik po raz pierwszy wspomniany został w Chińskiej Farmakopei w 1977 roku (Saggu et al., 2007).

22.1 Substancje aktywne

Głównymi składnikami owoców rokitnika są: katechiny, epikatechiny, gallokatechiny i epigallokatechiny (Arimboor & Arumughan, 2012).
Barwniki karotenoidowe wśród których najwięcej jest zeaksantyny, a w szczególności ester z kwasem palmitynowym (C16:0) oraz luteina β-karoten i γ-karoten. Całkowita zawartość karotenoidów w owocach wynosi od 8,85-25,51 mg / 100 (Kruczek, Świderski, Mech-Nowak, & Król, 2012).

22.2 Działanie i zastosowanie

Olej rokitnika zwyczajnego w ilości 2g dziennie zmniejsza objawy suchego oka u ludzi. Wiąże się to z redukcją hiperosmolarności filmu łzowego (bierze udział w patologii suchych oczu, ponieważ aktywuje sygnalizację zapalną), ale nie jest związane ze zmianą składu kwasów tłuszczowych tkanka oka (Järvinen et al., 2011).
W modelu zwierzęcym w grupie eksperymentalnej, której podawano proszek z owoców rokitnika zaobserwowano obniżone ciśnienie krwi, częstość akcji serca, poziom cholesterolu i triglicerydów. Autorzy sugerują, że proszek rokitnika poprawia procesy metaboliczne i zmniejsza ryzyko zmian w strukturze mikro-naczyń krwionośnych w nadciśnieniu krwi i udarach mózgu u szczurów (Olas, 2016).

23. Ekstrakt z owoców żurawiny (INITIUM)

Rys. 1 Żurawina
Żurawiny to nisko rosnące, krzewinki o małych liściach. Roślina produkuje rozłogi, a ich zapylanie odbywa się głównie za pośrednictwem domowych pszczół miodnych. Istnieją dwa główne gatunki żurawiny: amerykańska (Vaccinium macrocarpon) i europejska (Vaccinium oxycoccos). Owoce żurawiny europejskiej są mniejsze (0,6-1,2 cm) w porównaniu do jej ponad dwukrotnie większego odpowiednika amerykańskiego. Żurawina amerykańska, która jest często uprawiana w chłodnym i umiarkowanym klimacie na kwaśnych glebach i torfowiskach w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych i południowej Kanadzie. W Europie potentatami produkcji żurawiny są: Łotwa, Białoruś, Azerbejdżan i Ukraina (Carpenter, Caruso, Tata, Vorsa, & Neto, 2014)

23.1 Substancje aktywne

Zawartość antocyjanów w owocach żurawiny wynosi aż 91,5 mg / 100 g dojrzałych owoców w zależności od odmiany (Staff et al., 2001). Całkowita ilość flawonoli w żurawinie waha się od 200 do 400 mg / kg, a żurawina jest najlepszym źródłem flawonoli wśród 30 badanych roślin zawierających tą grupę związków (Neto, 2007).
Terpeny obejmują lotne związki, które są odpowiedzialne za smak i aromat żurawiny Owoce żurawiny zawierają triterpenoidowy kwas ursolowy w swojej skórce, występujący w postaci aglikonu, którego zawartość kształtuje się od 60 do 110 mg na 100 g świeżych owoców (Murphy et al., 2003)

23.2 Działanie i zastosowanie

Kwercetyna jest składnikiem wielu owoców i warzyw, jest szeroko opisywana, jako czynnik mający działanie antyproliferacyjne i przeciwnowotworowe in vitro przeciwko różnym liniom komórkowym. Kwercetyna jest składnikiem ekstraktu z owoców żurawiny, który hamuje wzrost komórek nowotworowych i była prawie tak samo skuteczna jak estry kwasu ursolowego przeciwko wzrostowi nowotworu piersi i okrężnicy (Murphy et al., 2003)
Zakażenie H. pylori jest dodatnio związane z występowaniem raka żołądka, zapobieganie tej infekcji może zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka. Antybakteryjne badania adhezji wykazały, że oprócz hamowania adhezji Escherichia coli składniki żurawiny hamują adhezję H. pylori do śluzu żołądkowego człowieka. Randomizowane, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie dostarczyło klinicznego wsparcia dla tego odkrycia, przy znacznie niższym poziomie infekcji H. pylori obserwowanego u dorosłych spożywających sok żurawinowy. Żurawinowy ekstrakt polifenolowy i inne soki bogate w polifenole miały działanie bakteriostatyczne na wzrost H. pylori in vitro, przy zmianach morfologicznych bakterii obserwowanych przy stężeniach 1 mg / ml (Matsushima et al., 2008).
Badania kliniczne wykazały skuteczność spożywania soku żurawinowego lub owoców w profilaktyce zakażeń układu moczowego dla różnych populacji, w tym kobiet z nawracającymi zapaleniem (Bailey, Dalton, Joseph Daugherty, & Tempesta, 2007)