Składniki pozostałe

1. Melasa (AdVitam, CorCordium)

Rys. 1 Melasa
Melasa jest jednym z głównych produktów ubocznych produkcji cukru, zarówno trzcinowego jak i z buraków cukrowych. Podstawowy skład chemiczny melasy różni się w zależności od rodzaju surowca, stopnia jego dojrzałości i samego procesu rafinacji. Głównymi składnikami melasy są: sacharoza (~40% w melasie trzcinowej (MT) i ~50% w melasie buraczanej (MB)), cukry redukujące (~20% MT; ~0,4% MB). Ponadto w melasach zawarte są miko – i makroelementy, cukry fermentujące (maltoza, glukoza, maltotrioza i fruktoza). Jednak jednym z najważniejszych składników melasy jest betaina (trimetyloglicyna) (Guo et al., 2018).
Suplementacja betainą w dawce 1,250 mg dwa razy na dobę przez dwa tygodnie przed sesją wysiłkową (rano na czczo) była związana ze zmniejszonym poziomem kortyzolu tzw. hormonu stresu (~6%) po wysiłku (Apicella et al., 2013)
Betaina jest wykorzystywana, jako dodatek w pastach do zębów. Pozwala to na niwelowanie objawów suchości w jamie ustnej u osób z przewlekłą suchością tzw. zespół Sjögrena (choroba Mikulicza-Radeckiego) (Rantanen, Tenovuo, Pienihäkkinen, & Söderling, 2003; Söderling, Le Bell, Kirstilä, & Tenovuo, 1998).

2. Miód gryczany z pyłkiem pszczelim (INITIUM)

Rys. 1 Miód gryczany
Według Codex Alimentarius – miód jest naturalną słodką substancją, wytwarzaną przez pszczoły miodne z nektaru roślin lub z wydzielin żywych części roślin lub wydalin owadów żywiących się roślinami na żywych częściach roślin, które zbierają pszczoły, przekształcają poprzez łączenie z określonymi substancjami, zdeponowany, odwodniony, i pozostawiony w plastrach w celu dojrzewania. Mimo że istnieją inne gatunki pszczół miodnych, które wytwarzają miód, a także inne pszczoły, a nawet osy (miód produkowany przez osy może być trujący!!!), które przechowują różne rodzaje miodów, jako swoje zapasy żywności, w UE według definicji prawa, miód może być określany, jako taki, gdy jest produkowany przez pszczoły miodne Apis mellifera (Scepankova, Saraiva, & Estevinho, 2017).
Niewiele wiadomo na temat poszczególnych składników miodu, które są odpowiedzialne za jego aktywność antyoksydacyjną. Porównanie niepolarnej frakcji miodów wskazują, że większość miodów ma podobne, ale ilościowo różne profile fenolowe. Wiele zidentyfikowanych flawonoidów i kwasów fenolowych zostało wcześniej opisanych, jako silne przeciwutleniacze. Analiza przeciwutleniająca różnych frakcji miodu sugerowała, że frakcja rozpuszczalna w wodzie zawierała większość składników przeciwutleniających. Określono specyficzne rozpuszczalne w wodzie składniki przeciwutleniające, w tym białko; kwas glukonowy; kwas askorbinowy oraz połączone aktywności enzymów oksydazy glukozowej, katalazy i peroksydazy. Ogólnie zdolność przeciwutleniająca miodu wydaje się być wynikiem połączonej aktywności szerokiego zakresu związków, w tym związków fenolowych, peptydów, kwasów organicznych, enzymów, produktów reakcji Maillarda i ewentualnie innych pomniejszych składników (Gheldof, Wang, & Engeseth, 2002).
W doświadczeniu z wykorzystaniem miodów gryczanych w celu określenia ich zdolności do pochłaniania reaktywnych form tlenu (ORAC – ang. Oxygen Radical Absorbance Capacity) wykazano, że ich 16% roztwory powodują wzrost zdolności antyoksydacyjnej surowicy o 7% po spożyciu miodu gryczanego w wodzie (Gheldof, Wang, & Engeseth, 2003).
Przydatność miodu w leczeniu ran było znane już w starożytności. W doświadczeniu realizowanym na oddziale chirurgicznym szpitala uniwersyteckiego w Egipcie wykorzystano miód do leczenia stopy cukrzycowej. Po trzymiesięcznym stosowania opatrunków miodowych odnotowano całkowite wyleczenie u ponad 43% pacjentów (Moghazy et al., 2010).
Infekcja górnych dróg oddechowych powodują zaburzenia snu u dzieci i dorosłych. W doświadczeniu przeanalizowano wpływ miodu podawanego przed snem (mała łyżeczka) w porównaniu z komercyjnymi lekami farmakologicznymi na częstotliwość występowania kaszlu. Kuracja miodem okazała się ponad 1,5 krotnie skuteczniejsza w porównaniu do leków komercyjnych (Shadkam, Mozaffari-Khosravi, & Mozayan, 2010).

3. Koenzym Q10 (INITIUM)

Rys. 1 Koenzym Q10
Koenzym Q10 (ubichinon, CoQ10) organiczny związek chemiczny, pochodna benzochinonu, który jest istotnym składnikiem metabolizmu komórkowego. CoQ10 w naszym ciele występuje w dwóch formach: ubichinonu (forma utleniona) oraz ubichinolu (forma zredukowana). Obie formy w ciele występują zamiennie w zależności od stanu oksydacyjnego komórki (Kubo et al., 2008). W swojej zredukowanej formie (ubichinol) może bezpośrednio sekwestrować niektóre wolne rodniki (efekt antyoksydacyjny) poprzez konwersję do utlenionej postaci (ubichinonu); mechanizm służący do przekazywania elektronów przez łańcuch transportu elektronów w celu wytworzenia ATP. Pomimo obecności utlenionej postaci ubichinon nadal wykazuje aktywność przeciwutleniającą (PETILLO & HULTIN, 2008).
Suplementacja koenzymu Q10 może zmniejszyć uszkodzenie serca i nerek podczas chemioterapii z wykorzystaniem leków należących do grupy antracyklin (Brea-Calvo, Rodríguez-Hernández, Fernández-Ayala, Navas, & Sánchez-Alcázar, 2006)
Suplementacja koenzymu Q10 może powodować obniżenie ciśnienia krwi. Odbywa się to na drodze wzrost aktywności dysmutazy ponadtlenkowej i wydzielania tlenku azotu, który wpływa na rozszerzanie naczyń krwionośnych (Gao et al., 2012).
Wchłanianie związków z przewodu żołądkowo-jelitowego jest jednym z ważniejszych czynników decydujących o biodostępności po podaniu doustnym. Skojarzenie suplementacji CoQ10 z sokiem grejpfrutowym poprawia wchłanianie o około 150% CoQ10 (Itagaki et al., 2010)

4. Kwas bursztynowy (CorCordium)

Rys.1 Kwas bursztynowy
Kwas bursztynowy (butanodiowy) – stanowi pośredni produkt w cyklu Krebsa. Wykorzystywany jest w wielu gałęziach przemysłu w tym spożywczego (regulator kwasowości E363, środek aromatyzujący) i farmaceutycznego (Poulin & Helwig, 2014; Tumiłowicz et al., 2016).
Bursztyn bałtycki (sukcynit) – stanowi kopalną żywicę powstałą w warunkach naturalnych w okresie eoceńskim (od 56,0 do 33,9 mln lat temu). W medycynie ludowej bursztyn był stosowany, jako cudowne remedium na wszelakiego rodzaju dolegliwości i choroby (Tumiłowicz et al., 2016).
Kwas bursztynowy wykazuje aktywność przeciwwirusową w kierunku rinowirusów odpowiedzialnych za wywoływanie przeziębień. Ponadto wykazuje działanie przeciwlękowe oraz hamuje wstrząsy anafilaktyczne w indukowanych doświadczeniach na modelu zwierzęcym. W bursztynie bałtyckim zawartość kwasu bursztynowego kształtuje się na poziomie 3 – 8% przy czym w zasadniczej części jako sole (Tonidandel, Ragazzi, & Traldi, 2009; Tumiłowicz et al., 2016). W chwili obecnej wytwarzany głównie z kwasu maleinowego jednak coraz powszechnej otrzymywany jest w procesie biotransformacji jako procesie wpisującym się w ideę zielonej chemii (González-García, Argiz, Míguez, & Gullón, 2018).

5. Kwas galusowy (AdVitam, CorCordium)

Rys. 1 Kwas galusowy
Kwas galusowy jeden z najbardziej rozpowszechnione kwasów hydroksybenzoesowych (kwas 3,4,5-trihydroksybenzoesowy). Nazwa kwasu wywodzi się od galasów dębowych wykorzystywanych do produkcji tanin. Kwas galusowy i jego pochodne są szeroko rozpowszechnione w owocach i warzywach. Kwas galusowy i estry galusowe są szeroko stosowane jako suplementy diety. Dotychczas stwierdzono ich działanie: antyoksydacyjne, kardioprotekcyjne, neuroprotekcyjne i przeciwnowotworowe (Kosuru, Roy, Das, & Bera, 2017). Estry kwasu galusowego mają szeroki zakres zastosowań przemysłowych, jako przeciwutleniacze w żywności, kosmetykach i przemyśle farmaceutycznym. Kwas galusowy wykazuje aktywność przeciwzapalną i przeciwutleniającą. Znalazł zastosowanie w profilaktyce i leczeniu raka (Thompson & Collins, 2013). Kwas galusowy zapobiega uszkodzeniu DNA i zmniejsza ryzyko stanów zapalnych, które są odpowiedzialne za zwiększenie ryzyka chorób serca i nowotworów (Ferk et al., 2017).

6. Olej lniany (INITIUM)

Rys. 1 Olej lniany
Olej lniany stanowi najbogatsze roślinne źródło kwasu tłuszczowego z rodziny ω-3, tj. kwasu α-linolenowego (ALA) którego zawartość wynosi do 60%. Zawartość nasyconych kwasów tłuszczowych w oleju lnianym rzadko przekracza 10%, a jednonienasyconych 20%. Biodostępność ALA zależy od rodzaju spożytego lnu. ALA ma większą biodostępność w oleju niż w zmielonych nasionach i ma większą biodostępność w oleju i zmielonych nasionach niż w całym ziarnie (Goyal, Sharma, Upadhyay, Gill, & Sihag, 2014).

7. Olej w wątroby rekina grenlandzkiego (INITIUM)

Rys.1 Olej zamknięty w kapsułce
Olej z wątroby rekina w medycynie tradycyjnej stosowany był, jako środek pobudzający odporność, chroniący układ krwionośny i przeciwdziałający starzeniu. Jego prozdrowotne właściwości związane są poza dużą ilością wielonienasyconych kwasów tłuszczowych z rodziny n-3z z zawartością alkilogliceroli (glicerole z wiązaniem eterowym C-O-C w pozycji sn-1) i skwalenu (Debouzy, Crouzier, Lefebvre, & Dabouis, 2008).
Skwalen jest naturalnym lipidem należącym do rodziny terpenoidów i prekursorem biosyntezy cholesterolu. Jest syntetyzowany u ludzi, a także w szerokiej gamie organizmów roślinnych i zwierzęcych od rekinów (olej z wątroby rekina zawiera ~ 40% skwalenu) po oliwki (zawartość skwalenu w oliwie z oliwek z pierwszego tłoczenia kształtuje się w zakresie od 3,6 do 9,6 mg/gram), a nawet otręby. Standardowe spożycie skwalenu wynosi 30 mg na dobę przy standardowej diecie północnoamerykańskiej i do 200-400 mg na dobę u osób spożywających oliwę z pierwszego tłoczenia na tzw. diecie śródziemnomorskiej. Uważa się, że skwalen jest częściowo odpowiedzialny za niską częstość występowania raka w basenie Morza Śródziemnego gdzie w diecie ludzi występuje wysoki udział oliwek (Reddy & Couvreur, 2009)
W doświadczeniu na modelu zwierzęcym mającego na celem określenie antyangiogennego i przeciwnowotworowego działania oleju z wątroby rekina wykazano, że znacznie zmniejsza on angiogenezę skóry wywołaną przez komórki nowotworowe i wzrost guza (Skopińska-Rózewska et al., 2003).
W badaniu mającym na celu ocenę wpływu preparatu handlowego wyprodukowanego na bazie oleju z wątroby rekina grenlandzkiego u myszy wykazano stymulację odporności komórkowej i humoralnej oraz hamowanie angiogenezy (Skopińska-Rózewska et al., 2001).